7/17/2017

Vrouwenvoetbal

Gisteren is het EK voetbal voor vrouwen begonnen. Er was de afgelopen weken veel aandacht in de media over dat er zo weinig aandacht in de media was voor vrouwenvoetbal.
Ik dacht nog: als al die aandacht in de media nou was gebruikt voor vrouwenvoetbal.
Ik zag de wedstrijd Nederland - Noorwegen en het viel me op dat het Nederlands elftal zo herkenbaar Nederlands voetbal speelde. Veel druk naar voren, steeds op de bal jagend, steeds de aanval zoekend. Het enige verschil met de mannen is dat het minder snel en explosief is. Het tempo ligt op het niveau van dat van de mannen in de jaren zeventig. Mooi om die beelden weer te zien: Cruijff, Keizer en Krol die zeeen van tijd hebben om een bal aan te nemen en es rustig te overleggen naar wie ze hem gaan spelen.
Net zoals het prachtig is om oude beelden van Wimbledon te zien: Bjorn Borg met een houten Donnay racket die, vergeleken met Federer en Nadal nu, rustig over het gras kuiert om een forehandje te slaan.
In die zin zou de acceptatie van vrouwenvoetbal wel eens sneller kunnen gaan dan menig journalist denkt: onbewust doet dat lage tempo mensen denken aan de gloriedagen van het Nederlandse voetbal: Duitsland 74; Argentinie 78. Ook kwa beeld: alle voetballers hadden lang haar.
In al die artikelen over vrouwenvoetbal de afgelopen weken werd regelmatig gesteld dat vrouwensport altijd minder aandacht krijgt dan mannensport. Dat is volgens mij niet  zo: de hockeydames zijn minstens even populair als de hockeymannen. Hetzelfde geldt voor handbal en volleybal. Tennis.
Volgens mij is het maar van wat je gewend bent. Wat je het eerst hebt leren kennen.  
Ik maakte als kind bijvoorbeeld kennis met wielrennen doordat wij Tour de France keken: een mannengebeuren. Daar is wielrennen voor mij geijkt. Dus toen, decennia later, vrouwen dat ook gingen doen, moest ik daar aan wennen. Sterker, het went eigenlijk niet: ik volg nooit een vrouwen wielren wedstrijd.
Bij tennis had ik dat niet omdat ik ben opgegroeid met Wimbledon waaraan zowel vrouwen als mannen meededen.  Ik keek net zo lief naar John McEnroe als naar Chris Evert.
Bij handbal is het zelfs omgekeerd. Ik ben het gaan volgen toen de dames het een paar jaar geleden zo goed deden op het WK en later de Olympische spelen. Mannenhandbal interesseert me niks.
Dus volgens mij heeft die aandacht niks te maken met sexe discriminatie; het is meer het principe: wie het eerst komt die het eerst maalt. Of: wat de boer niet kent dat lust hij niet.
Wel een feit is is dat vrouwen  een stuk minder verdienen. In de top honderd van best verdienende sporters staat maar een vrouw: Serena Williams.
Dat geldt niet exclusief voor sport: in het bedrijfsleven verdient een vrouw in precies dezelfde Ik vrees dat dat komt door dezelfde reden die ik hierboven noemde. Omdat dat de wereld is zoals we die  hebben leren kennen. Omdat we het gewend zijn. Omdat de menselijke geest niet van verandering houdt. Omdat de mens in wezen oerconservatief is.