11/08/2006

Stemmen

Ik geloof dat wat mensen stemmen vooral te maken heeft met wat van ze verwacht wordt dat ze gaan stemmen. Veel meer dan argumenten geldt voor stemgedrag of het sociaal aanvaardbaar is. De partij waar je op stemt is als de schoenen die je draagt; als de auto waarin je rijdt; als de televisiegids die bij je op de bank ligt. Je laat ermee zien wie je bent.
Om een voorbeeld te geven: in de tijd dat Fortuyn in opkomst was had ik met collega's en vrienden veel gesprekken over politiek en zonder uitzondering waren ze het op bijna alle vlakken met hem eens. Maar ze stemden allemaal Groenlinks.
Volgens mij zie je dat bij de stemwijzer nu ook: meerdere mensen in mijn omgeving zijn geschrokken van de uitkomst ervan (EenNL, CDA, Christenunie), maar ik weet zeker dat ze dat niet gaan stemmen.
Wat ik ga stemmen weet ik nog niet en als ik het wel wist zou ik het niet zeggen. Ik betrap me erop dat ik van schrijvers of zangers liever niet weet wat hun politieke voorkeur is. Zo heb ik genoten van Leon de Winter (Kaplan, God's Gym), maar sinds hij zich zo actief mengt in de discussie over het Midden Oosten vind ik zijn boeken steeds minder goed. Onzin natuurlijk, maar het overkomt me toch. Sowieso vind ik dat je beter kan blijven doen waar je goed in bent. Robert Long heeft in zijn begintijd een paar prachtige platen gemaakt (Levenslang, Vroeger of later). Maar na een aantal jaren (toen de verkopen daalden) ging ie ineens vreselijke commerciele televisie doen en begon ie rare dingen te roepen. Ik vond zijn oude platen steeds minder goed worden.
Dus ik zeg niet wat ik stem.
Wel wil ik hier kwijt dat ik Andre Rouvoet met afstand de beste politicus vind. Maar daar stem ik natuurlijk niet op.

Erik's studio

Vandaag leid ik je rond door Erik's geweldige studio waar we de hele dag nieuwe nummers hebben opgenomen. Hij ligt vlak naast een overslagbedrijf aan het Amsterdam-Rijnkanaal, vlakbij de Douwe Egberts fabriek die je ziet liggen (en ruikt) als je op de A-2 bij Utrecht rijdt. De drie ruimtes (control room, opnameruimte en relaxruimte) zijn gelegen in een oud bedrijfspand met een groot hek ervoor, omgeven door een enorme parkeerplaats waar voortdurend vrachtwagen laden en lossen. Het doet me een beetje denken aan een supermarkt in een klein plaatsje ergens in het binnenland van Amerika waar verder alleen een paar huizen, een kerk en een Super Seven staan: zo'n asfalteiland middenin het niets.
Binnen hangt de sfeer van een studentenkamer: zeil op de vloer; een paar oude kleden erop om het geluid te dempen; twee bruine skyleren bankstellen in de controlroom om relaxed te kunnen zitten als je luistert; een enorme, oude maar goedklinkende mengtafel; softschuim op de muren om het zo droog mogelijk te laten klinken; poster aan de muur van Keith Richard, lang voor z'n val uit een kokosboom; overal halflege kopjes koffie en veel pornoblaadjes voor Erik (dus met honderden kleine advertenties met plaatjes van geile recorders, microfoons, monitors, compressors, voorversterkers en dergelijke). In de opnameruimte is de verlichting schaars; er hangt een peertje; hier en daar zijn wat spotjes op een randje geklemd en in de hoek ligt tuinslang met kerstlichtjes. Er staan een mooie piano; een paar gitaren; microfoonstandaards en overal liggen kabels.
Via de opnameruimte kom je in de 'relaxruimte' waar wij tussen het opnemen door onze broodjes kaas eten en koffie uit een thermoskan drinken. Er staan een tafel; vijf kuipstoeltjes; een ijskast en nog een bruine skyleren bank. Op het witte aanrecht staat links een leeg afdruikrek en rechts de vuile afwas. Er zijn vijf koffiekopjes, drie vorken, twee lepels en er is een mes.
Kortom de ideale plek om je helemaal aan de muziek te wijden. Wat we gedaan hebben.

De eerste

Nu dan toch eindelijk: de eerste Umbgrove graaft om. Het heeft mij de afgelopen jaren steeds aan discipline ontbroken om dit wekelijks te doen, maar nu gaat het echt gebeuren. Echt.
Na de teleurstelling van het niet winnen van de Anton Wachter prijs overheerst gelukkig toch het goede gevoel dat ik ervoor genomineerd was. Zes debuten in twee jaar tijd komen ervoor in aanmerking, dus waar zeur ik over.
Inmiddels staat MODWZHM ook op de longlist van de LIBRA. Ik probeer uit alle macht daar niet aan te denken en vooral om me daar niet op te verheugen.
Afgelopen vrijdag een aantal nummers gezongen in mijn geboorteplaats Vught in verband met de uitreiking van de Vughtse culturele prijs en zei daar op het podium dat ik aan de Speeldoos (het plaatselijke theater) zulke goede herinneringen bewaar omdat ik daar voor het eerst op een echt podium stond (bij het schooltoneel). Het was zonder meer het hoogtepunt van mijn middelbare schooltijd.
In de pauze kwam mijn vroegere conrector annex regisseur naar me toe en samen hebben we herinneringen opgehaald. Hij was vroeger nogal links (zoals het hele lerarencorps, terwijl bij schaduwverkiezingen onder leerlingen op onze school de VVD altijd won); hij had een Herman van Veen coupe, dus kaal bovenop en links en rechts een soort gordijn van haar en ik herinnerde hem eraan dat in zijn werkkamer de beroemde PSP poster hing met de naakte vrouw die naast een koe staat (of een paard, daar wil ik af zijn). Hij ontkende alles. Ik weet niet of het door de leeftijd komt maar ik denk de laatste jaren met weemoed terug aan mijn geboorteplaats en dat was vroeger wel anders.
Vrijdag gaan Alberto, Stephan en ik verder met het opnemen van de nieuwe CD die, naar het zich laat aanzien, in januari uit gaat komen. Inderdaad, later dan ik dacht, zoals bijna alles wat ik plan later wordt. Geeft niet, als het maar gebeurt.