12/03/2015

Despoten

Je moet de moderne terroristen een ding meegeven: ze hebben ons in een klap uit ons nihilisme getrokken. Het gaat weer ergens om, we moeten weer ons afvragen wat goed is en wat fout; aan welke kant we zelf staan.
Zoals de economische crisis van 2008 naast faillissementen en ellende ook prettige neveneffecten had. Bijvoorbeeld dat je in een winkel weer eens het idee had dat je welkom was. Of dat je op de A2 tussen Utrecht en Den Bosch ook harder kon dan 30 kilometer per uur.
Het probleem van het westen is dat onze verworvenheden de afgelopen decennia, bereikt zijn door soepeler te worden. Mensen mogen demonstreren, vrouwen mogen werken, homo’s mogen hand in hand lopen. Het is allemaal bereikt door mensen méér vrijheid te geven.
En de groepen die we die vrijheid gaven pakten het met beide handen aan.
Ik vind dat een enorme verworvenheid, al denk ik soms ook wel eens: moet dat nou. Niet zolang geleden werd in het programma Spuiten en slikken een homostel gevolgd tijdens hun sexuele escapades en de voorbereidingen daarvan. We zagen hoe de heren een klismaatje namen, daarna de boel schoonspoten met een anaal douche, om uiteindelijk van zeer dichtbij getuige te zijn van de copulatie die zich voltrok in een tempo en ritme dat ik alleen van parende konijnen in natuurfilms ken.
Maar goed, vrijheid voor alles, ik had de tv ook uit kunnen zetten.
Nu echter hebben we te maken met mensen die juist tegen vrijheid zijn en dat is iets nieuws. Althans, relatief nieuw, want zo lang geleden is de tweede wereldoorlog nou ook weer niet.  
Maar toch, degenen die de oorlog hebben meegemaakt zijn oud, de rest  is gewend om dingen pratend op te lossen.
Zo gaan we in Nederland ook om met Russische vliegtuigen die ons luchtruim wekelijks schenden: bijven praten, niet laten escaleren.
Erdogan lost dat heel anders op: hij schiet zo’n vliegtuig gewoon uit de lucht.
Om eerlijk te zijn dacht ik toen het gebeurde: die daadkracht, die doortastendheid zouden we hier goed kunnen gebruiken. Iets meer dictator, iets minder netjes.
Boeven bestrijd je met boeven.
Ineens voelde ik een soort nostalgie opborrelen naar sterke mannen.
Stel dat de Gaulle nog had geleefd, hoe veel geloofwaardiger had de oorlogsverklaring van Frankrijk dan geklonken?
Wat als Ronald Reagan, de man die zo ongeveer in zijn eentje het communisme op de knieen kreeg, nog president was? Hij had wel raad geweten met die hooligans van IS.
Waar is Norman Swarzkopf toch?
Ieder volk krijgt de leider die het verdient, is het gezegde. Volgens mij moet dat zijn: iedere tijd krijgt de leider die het verdient. Ik denk dat de dagen van Rutte en Hollande geteld zijn. Ik denk dat we een periode krijgen met al dan niet verlichte despoten. Dat is geen prettig vooruitzicht, maar misschien wel noodzakelijk.
            De luxe van principieel zijn zonder dat daar konsekwenties aan zitten is voorbij. Oorlog is een smerige zaak, vrede bewaren ook.