George en Annet

Twee weken geleden logeerde ik een paar dagen bij een Amerikaans gezin in een dorp onder de rook van Philadelphia. Mijn dochter bezocht daar haar beste vriendin die een jaar in Amerika bij een gastgezin verblijft.

De gastouders bleken buitengewoon hartelijk en gastvrij; bij gebrek aan logeerkamer sliep hun dochter bij hun op de kamer op de vloer en ik in die van haar.

We spraken over de dingen waar je met Amerikanen die je niet kent over spreekt: dat Amerika zo’n groot land is, dat Nederland onder de zeespiegel ligt, dat New York vroeger van ons was.

Het viel me op dat ze veel wisten over Europa: ze waren in Rome en Parijs geweest, ze wisten dat Denemarken niet de hoofdstad van Nederland was.

De tweede avond kwamen we over politiek te spreken.

Het bleek dat ze Trump hadden gestemd en fervent tegenstander waren van Obamacare.

Ik betrapte me erop dat ik mij de Trump stemmer heel anders had voorgesteld: lelijker, dikker, dommer, haatdragender.

Ik vroeg ze wat ze tegen Obamacare hadden.

George legde uit: ‘Vóór Obamacare betaalden ik vijfduizend dollar per jaar voor een ziektekostenverzekering; nu meer dan achtduizend.

En weet je waarom? Omdat jonge, gezonde mensen geen verzekering nemen.’

Ik was verbaasd, ik zei dat die verzekering toch verplicht was.

‘Klopt’, antwoordde hij, ‘maar de boete die je krijgt als je je niet verzekerd is zo laag, dat bijna alle jonge, gezonde mensen daar voor kiezen. En omdat alle ongezonde mensen die vroeger onverzekerd waren, dat nu verplicht wel zijn, betalen wij dus meer.

Annet heeft nu drie banen, ik werk tien uur per dag en we hebben allebei twee weken vakantie per jaar. Ik vind het helemaal niet erg om voor anderen te betalen, maar dan moet wel iedereen mee doen.’

Ik schrok van zijn verhaal omdat het zo eenvoudig en begrijpelijk was. Ik zou ook tegen zijn. Ik schrok dus eigenlijk omdat ik ze zo goed begreep, terwijl ze Trump hadden gestemd.

Ik heb het hier al eerder gezegd, toen ging het over de PVV: het meerendeel van de mensen die op een populistische partij stemt is veel genuanceerder dan de partij waar ze voor kiezen. Oftewel, de leiders van populistische partijen misbruiken hun kiezer.

George en Annet zijn helemaal niet woedend of haatdragend, zoals Trump wil doen geloven. Ze voelen zich voor het blok gezet en ze hebben nog gelijk ook.

Ik vroeg me af waarom ik dit verhaal in niet één Nederlandse krant heb gelezen.

Is er iemand bang dat ik niet in staat ben de juiste conclusies te trekken? Dat is niet nodig; ik zie zelf ook wel dat Trump een megalomane, narcistische, gevaarlijke proleet is. Ik wil alleen graag begrijpen waarom zoveel mensen op hem gestemd hebben.

Na drie dagen vertrokken we; ik had meer geleerd over Amerika dan in drie maanden nieuws volgen in Nederland.

George en Annet zwaaiden ons uit. Ze woonden in een typisch Amerikaans wijkje op een heuvel met vrijstaande houten huizen, die bij nader inzien niet van hout bleken te zijn, maar van plastic.
Misschien is dat wel een mooi beeld: van een afstand zie je niet wat het is. We moeten beter leren kijken. We moeten dichterbij komen.