Afgelopen donderdag was de rechtszaak tegen een lid van
Vindicat dat tijdens de ontgroening vorig jaar op het hoofd van iemand was gaan
staan. Telegraaf journaliste Saskia Belleman deed er op twitter heel
gedetailleerd verslag van. Er kwam een onthutsend beeld naar voren over een
ontgroening, waar richtlijnen ontbraken en vooral, waar het ontbrak aan besef.
Ik heb het hier al eerder opgemerkt: ontgroening is een spel dat je bloedseries
moet nemen. Je speelt namelijk met vuur.
De gedachte achter een ontgroening is dat je elkaar, de
vereniging en jezelf snel leert kennen. Je loopt tegen grenzen aan, je gaat er
soms over, het maakt je weerbaarder. En alhoewel ik mijn ontgroening vreselijk
vond, zie ik wel iets in de gedachte dat elke tegenslag, elke ontbering je
verder helpt, mits die je niet blijvend beschadigd. Je leert meer van iets dat tegenzit, dan van iets dat zonder
enige moeite gaat. Maar nogmaals, alleen als het je geen schade toebrengt;
fysiek dan wel geestelijk.
En daar zit precies het spanningsveld: een ontgroening mag
zwaar zijn, het mag uitputtend zijn, het mag over je grenzen gaan, maar het mag
je niet beschadigen. Daarom is het zo ingewikkeld. Daarom gaat het af en toe
mis.
Overigens vind ik het ook voor de jongen die nu terecht staat
een persoonlijk drama: hij is het gezicht geworden van wat er over de hele
linie mis was bij de ontgroening in Groningen. Op haar beurt is Vindicat weer
het gezicht geworden van wat er mis is bij de corpora in Nederland: het gevoel dat
er bij teveel leden en oud leden heerst: meer te mogen dan anderen. Het gevoel
boven de wet te staan.
Zoals iedere keer als er iets (negatiefs) over Vindicat in de
pers verschijnt is de Groningse psycholoog Appelo er als de kippen bij om er een
volstrekt onbewijsbare theorie aan te hangen. Vorige maand beweerde hij op deze
zender dat Vindicat een terroristische organisatie is en dat er mensen
verkracht worden, afgelopen zaterdag stelde hij in de Volkskrant dat hij de
afgelopen twintig jaar een tiental leden met psychische problemen heeft
behandeld .
Dat zal vast waar zijn, maar wat zegt het? Laten we even goed
naar de cijfers kijken: er worden per jaar gemiddeld 400 studenten lid van
Vindicat. Dat zijn er in twintig jaar dus achtduizend. Van die achtduizend zijn
er dus een tiental behandeld. Dat is 0,125 %. Een achtste procent dus. Nou is Appelo
ongetwijfeld niet de enige psycholoog in Groningen, laten we aannemen dat er 10
psychologen zijn die allemaal de afgelopen twintig jaar tien studenten van
Vindicat in behandeling hebben gehad, dan kom je op 1,25%. Ik ken de landelijke
cijfers niet, maar dat lijkt me weinig. Het enige dat ik zo snel kon vinden was
de studenten gezondheidstest die de
Uva en de HvA doen, en daaruit blijkt dat 17% van de studenten kampt met psychische
klachten.
Als voorbeeld van
problemen die studenten bij Vindicat hebben noemt Appelo: buitensporig
drankgebruik waardoor iemand steeds
verderop raakt met zijn studie. Goh, wat opzienbarend, iemand die teveel drinkt
en achterop raakt met zijn studie, dat zie je eigenlijk nooit bij ‘gewone’ studenten.
Ook was er een meisje dat aan een orgie had deelgenomen en daar achteraf spijt
van had. Ook dat is heel opvallend: mensen in die leeftijdscategorie die ergens
achteraf spijt van hebben.
Wat me zo verbaast is dat Appelo in de Volkskrant net als
vorige maand op deze zender, zonder enige kritische vraag, zijn verhaal mag
doen. Wat hij namelijk doet is, en ik quote nu Wikipedia: het bezien van alle aanwijzingen vanuit één als juist
aangenomen hypothese, waardoor andere verklaringen over het hoofd worden gezien.
Dat is de definitie van tunnelvisie.
