Erdomannetjes

De Nederlandse regering heeft de zaak met de ministers van Turkije niet echt op z’n Michelle Obama’s afgehandeld. ‘When they go low, we go high’, is haar motto.

De Nederlandse regering ging low.

En misschien is dat maar goed ook. Je ziet in Amerika wat er van komt als je high gaat.

Of het juridisch helemaal klopt, weet ik niet. Ik dacht dat je in Nederland elke mening, hoe onzinnig ook, mocht ventileren, zolang je maar niet aanzet tot haat.

Jomanda heeft jarenlang mogen verkondigen dat je met ingestraald water kanker kan genezen; dat is net zo bizar als zeggen dat democratie er bij gebaat is als je één man alle macht geeft.

Het ging vooral om de manier waarop Turkije het bezoek probeerde door te drukken: dreigen met sancties, liegen tegen burgemeester Aboutaleb.

Ik had op de lagere school ook een Erdomannetje in de klas: Jeffrey. Hij was een soort Viking: groot, sterk, blond. Hij leed aan hetzelfde alpha apen gedrag als de Turkse premier: hij intimideerde, hij vocht, hij schreeuwde, hij sloeg zichzelf op de borst.

Wij, iets te keurig opgevoedde jongetjes, probeerden angstvallig uit zijn buurt te blijven, maar, zoals dat gaat met Erdomannetjes: hij zocht je op. Hij wilde zijn macht tonen en vergroten. Dus na verloop van tijd moesten wij ons brood afstaan als er iets lekkers op zat, en weer later moesten we zijn tas dragen, zijn fiets uit de stalling halen. Als je weigerde kreeg je klappen.

Hij claimde ook een steeds groter stuk van het schoolplein.

Ik begrijp dat hij later een dubieuze vastgoedonderneming is gestart. Maar dat is een pleonasme.

Hoe dan ook, hij ontwikkelde zich steeds meer tot de schrik van het schoolplein.

Dat veranderde toen Dinand op school kwam. Hij was even groot en sterk als Jeffrey, en zat op zijn elfde al bij de F side van FC Den Bosch, dus vechten was zijn lust en zijn leven. Je had overigens verder geen last van hem, want hij bemoeide zich met niemand.

Behalve noodgedwongen met Jeffrey die hem als een bedreiging zag en begon te provoceren. Dat leidde na een week tot een gevecht, dat ik zou willen typeren als de moeder aller schoolpleingevechten. En waarbij wij met afschuw, maar toch ook wel met bewondering toekeken hoe de twee kemphanen elkaar te lijf gingen. Er werden nekklemmen gezet, er werd op ogen geslagen, er werd op ribben gebeukt.

Het gevecht eindigde toen de schoolbel ging: onbeslist.

Toch veranderde die gebeurtenis veel: Jeffrey liet zich steeds minder zien op het plein; hij had steeds minder interesse in ons; wij konden zelfs weer onze boterhammen op eten.

Hij verlegde zijn terrein naar een straat een eindje verderop en werd de tiran van de Theresialaan waar hij niets vermoedende jongens op weg naar hockey een beuk verkocht en ze hun flesje drinken afhandig maakte.

Want zo werkt het bij Erdomannetjes: ze moeten íemand kunnen overheersen.

Ik voorspel dat de rel met Turkije snel vergeten zal zijn. Erdogan weet nu dat er in Nederland niets te halen is en zal op zoek gaan naar een nieuw slachtoffer.

Misschien is Luxemburg een goed alternatief.