Gisteren waren tijdens de wedstrijd Ajax-Feijenoord spreekkoren
te horen over de moeder van Kenneth Vermeer.
Daarnaast werd er door een supporter een pop, voorstellende diezelfde
Kenneth Vermeer, opgehangen aan een strop.
Het positieve aan de daad van deze supporter is dat het
aantoont dat je voor IS-achtig gedrag helemaal geen moslimextremist nodig hebt.
Tenzij het hier een moslimextremist betrof, maar dat lijkt me sterk want Ajax
is, naar ik altijd begrepen heb, een Jodenclub. Daarbij zou hij dan wel een pop
met gebleekt háár hebben opgehangen, vermoed ik.
Je zou ook kunnen zeggen dat deze daad aantoont hoe dicht
baldadigheid bij gruwelijkheid ligt. Of bij wansmaak.
Het meest waarschijnlijk is dat het hier om een jongen gaan
die zo onzeker is dat hij zichzelf overschreeuwt. Het Ard van der Steur model.
Hoe dan ook.
Na afloop van de wedstrijd werd Kenneth Vermeer geinterviewd
door NOS verslaggever Jeroen Gruter. Een interview dat ik met stijgende
verbazing aanhoorde omdat het leek alsof Gruter een cursus tranen trekken had
gevolgd bij Natasja Froger, de moeder aller emo tv.
Het voornaamste wapen van de emo-interviewer is: blijven
benadrukken hoe erg het allemaal is. Ook al ontkent de geinterviewde of zegt
hij dat het wel mee valt: gewoon ijzereheinig doorgaan; er komt altijd wel een
moment dat hij of zij breekt, al was het maar om van dat kutinterview af te
zijn. Dan is het een kwestie van je mond houden, empathisch ja knikken en
inzoomen op de tranen.
Dat probeerde Gruter ook.
Ik heb de vragen even achter elkaar gezet:
Hoe ís het met je?
Wat is er allemaal
niet over je heen gegaan?
Hoor je de spreekkoren
als je in het veld staat?
Maar kun je dat echt
van je af laten glijden?
Toch kan ik me
voorstellen dat het onder je huid kruipt?
Heb je ook het verhaal
gehoord van die pop die ze hebben laten hangen?
Je hebt het gezien?
Ik kan me voorstellen
dat het je ontzettend veel doet, want dit zijn ook de mensen die jou hebben
toegejuicht in het verleden.
Doet het dan nog iets
met je of is er zoiets van: nou ja laat maar?
Waar moet het naar toe
op deze manier?
Het lukte niet. Vermeer begon niet te huilen. Sterker, hij gaf
geen krimp. Het was duidelijk dat hij geen zin had om er veel woorden aan vuil
te maken.
Heel verstandig: aan dit soort hooligans moet je zo min
mogelijk aandacht besteden.
Waarschijnlijk vindt Jeroen Gruter dat zelf ook, maar hier
openbaart zich de spagaat van de verslaggever: hij wil een opzienbarend
interview maken. Hij wil ophef.
Zo werkt het nou eenmaal in de wereld van het nieuws: ook al
vindt iedereen dat je er beter geen aandacht aan kan besteden, toch zal het er
vandaag in iedere krant, in ieder radioprogramma, in elke talkshow op tv over
gaan.
De drang om te scoren is nou eenmaal groter dan de drang om
iets verstandigs te doen getuige ook deze column.
