Je moet de moderne terroristen een ding meegeven: ze hebben
ons in een klap uit ons nihilisme getrokken. Het gaat weer ergens om, we moeten
weer ons afvragen wat goed is en wat fout; aan welke kant we zelf staan.
Zoals de economische crisis van 2008 naast faillissementen en
ellende ook prettige neveneffecten had. Bijvoorbeeld dat je in een winkel weer
eens het idee had dat je welkom was. Of dat je op de A2 tussen Utrecht en Den
Bosch ook harder kon dan 30 kilometer per uur.
Het probleem van het westen is dat onze verworvenheden de
afgelopen decennia, bereikt zijn door soepeler te worden. Mensen mogen
demonstreren, vrouwen mogen werken, homo’s mogen hand in hand lopen. Het is allemaal
bereikt door mensen méér vrijheid te geven.
En de groepen die we die vrijheid gaven pakten het met beide
handen aan.
Ik vind dat een enorme verworvenheid, al denk ik soms ook
wel eens: moet dat nou. Niet zolang geleden werd in het programma Spuiten en
slikken een homostel gevolgd tijdens hun sexuele escapades en de
voorbereidingen daarvan. We zagen hoe de heren een klismaatje namen, daarna de
boel schoonspoten met een anaal douche, om uiteindelijk van zeer dichtbij
getuige te zijn van de copulatie die zich voltrok in een tempo en ritme dat ik
alleen van parende konijnen in natuurfilms ken.
Maar goed, vrijheid voor alles, ik had de tv ook uit kunnen
zetten.
Nu echter hebben we te maken met mensen
die juist tegen vrijheid zijn en dat is iets nieuws. Althans, relatief nieuw,
want zo lang geleden is de tweede wereldoorlog nou ook weer niet.
Maar toch, degenen die de oorlog hebben meegemaakt zijn oud,
de rest is gewend om dingen
pratend op te lossen.
Zo gaan we in Nederland ook om met Russische vliegtuigen die
ons luchtruim wekelijks schenden: bijven praten, niet laten escaleren.
Erdogan lost dat heel anders op: hij schiet zo’n vliegtuig gewoon
uit de lucht.
Om eerlijk te zijn dacht ik toen het gebeurde: die
daadkracht, die doortastendheid zouden we hier goed kunnen gebruiken. Iets meer
dictator, iets minder netjes.
Boeven bestrijd je met boeven.
Ineens voelde ik een soort
nostalgie opborrelen naar sterke mannen.
Stel dat de Gaulle nog had geleefd, hoe veel geloofwaardiger
had de oorlogsverklaring van Frankrijk dan geklonken?
Wat als Ronald Reagan, de man die zo ongeveer in zijn eentje
het communisme op de knieen kreeg, nog president was? Hij had wel raad geweten
met die hooligans van IS.
Waar is Norman Swarzkopf toch?
Ieder volk krijgt de leider die het verdient, is het
gezegde. Volgens mij moet dat zijn: iedere tijd krijgt de leider die het
verdient. Ik denk dat de dagen van Rutte en Hollande geteld zijn. Ik denk dat
we een periode krijgen met al dan niet verlichte despoten. Dat is geen prettig vooruitzicht, maar misschien wel
noodzakelijk.
De
luxe van principieel zijn zonder dat daar konsekwenties aan zitten is voorbij.
Oorlog is een smerige zaak, vrede bewaren ook.
