Het gedrag van bestuurders van (systeem)banken en
verzekeraars doet me denken aan dat van de Duitse adel ten tijde van het
keizerrijk. Ook zij leefden in hun eigen sprookjeswereld. Er werd getrouwd met
gelijken; baantjes werden onderling verdeeld; men leefde in grote weelde en
voelde zich ver verheven boven het gewone volk.
Dat ze weinig realisteitszin hadden bleek bij het uitbreken
van de eerste wereldoorlog; de Duitse adel was zeer optimistisch over de kracht
van hun met veren getooide legertjes.
Zelfs toen de oorlog vuiler en hardnekkiger bleek, gaf de
adel weinig blijk van realiteitszin. Zoals Annejet van der Zijl beschrijft in
haar boek over Prins Bernhard reisde de adel af en toe een paar dagen naar het
front, om de jongens die daar met tienduizenden tegelijk in de loopgraven
stierven, een hart onder de riem te steken.
Dat ze door de legerofficieren als ‘Schlachtenbummler und
Kriegstouristen’ gezien werden, hadden ze niet helemaal door.
Pas toen Duitsland verslagen was openbaarde zich een nieuwe
wereld: het volk greep de macht; het communisme en fascisme waren geboren; landgoederen
werden afgepakt; de adel raakte alles kwijt.
Als ik lees dat de nieuwe CEO van SNS ruim een half miljoen euro
per jaar gaat verdienen en dat dat een miljoen minder is dan wat hij bij Achmea
kreeg, dan kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat er weinig realiteitszin
is bij bestuurders. Let wel, het gaat hier om bedrijven die door ‘het volk’
gered moeten worden als het mis gaat.
Het argument voor dit soort hoge beloningen is altijd dat je
topmensen nodig hebt en dat die nou eenmaal zoveel verdienen.
Dat is precies hetzelfde soort oogkleppen-denken als dat van
de Duitse adel ten tijde van het keizerrijk.
Op deze manier is het wachten op een nieuw volksopstand.
