Goeroes zonder grenzen

Afgelopen vrijdag organiseerden wij, de Goeroes zonder grenzen, de eerste ‘Goeroes Relatie Verwendag (Women only)’.
Ik geloof niet dat ik er al eerder over schreef: Goeroes zonder grenzen is de naam van een act die ik samen met mijn vrienden Joep en Rutger maakte. We worden door bedrijven uitgenodigd om te spreken op congressen of bij andere bijeenkomsten en spelen dan drie bedrijvendokters die ieder na elkaar een presentatie geven: Joep speelt een te snelle jongen in paars overhemd; Rutger is een stijle, conservatieve ondernemer in pak en ik ben een zweverig, holistisch type met een wit gewaad aan . Omdat we als serieuze sprekers worden aangekondigd duurt het een tijdje voor mensen door hebben dat het een persiflage is, wat het uiteindelijk allemaal nogal hilarisch maakt. Als je een indruk wil krijgen kan je kijken op www.goeroeszondergrenzen.nl, waar ook een trailer te zien is.
Inmiddels bestaan we een jaar en speelden we ruim vijftig voorstellingen, wat meer is dan we ooit hadden durven dromen.
Overmoedig geworden door dit succes vonden we het daarom tijd worden om iets geks te doen; als je succesvol bent moet je dat immers ook uitstralen.
Het werd uiteindelijk de eerste ‘Goeroes Relatie Verwendag’ en omdat we het ludiek wilden houden werd het ‘Women only’.
Dus stuurden we in juni onze vrouwelijke relaties bij bedrijven een uitnodiging; we huurden een strandtent af in Zandvoort aan zee; we kozen een lekker menu uit, een borrelhapje, een welkomstdrankje; we bereidden een act voor; we lieten badges maken en boekten stervisagist Tom Sebastian voor een workshop ‘Tien jaar jonger in een dag’. Kosten noch moeite werden gespaard; wij gingen het begrip ‘relatiedag’ een nieuwe dimensie geven.
Het voelde ongelofelijk goed om dit allemaal voor onze relaties te doen; het voelde als een kadootje aan onszelf.
Dit licht euforische, zelfingenomen gevoel hielden we vast tot ongeveer anderhalf uur voordat de dames zouden komen. Toen sloeg de twijfel toe: waarom deden we dit ook al weer; we kenden die vrouwen niet of nauwelijks. Zouden ze onze act wel leuk vinden? Was Tom Sebastian eigenlijk wel op z’n plaats? Hadden we wel aan vegetarische maaltijden gedacht?
Plotseling kregen we visioenen van zwijgende vrouwen in mantelpakjes die ons vragend aankeken. We zagen tafels vol onaangeroerde schalen met heerlijk eten; we zagen onszelf hysterisch pogingen doen de sfeer erin te krijgen; we zagen norse vrouwelijke managers om half negen opstaan en zeggen dat ze hoofdpijn hadden en naar huis gingen.
Nooit voelde de afstand tussen man en vrouw groter dan in die laatste anderhalf uur. Even overwogen we om weg te gaan; om een briefje in de strandtent achter te laten met: ‘Lieve dames, door omstandigheden moeten wij weg, maar heel veel plezier!’
Maar natuurlijk bleven we. De dames kregen een drankje, wij deden onze act, zij moesten lachen en het ijs was gebroken. Achteraf hadden we het kunnen weten. Het is namelijk heel eenvoudig: een man wil aandacht; een vrouw wil verwend worden.