Kinderen voor kinderen

Waarom ergerden we ons nou zo aan het dertigjarig jubileum van Kinderen voor kinderen, vroeg ik me af toen ik de TV uitzette?
Mijn vriendin wist het meteen; het kwam door al die brutale kindertjes die en kunnen zingen en kunnen dansen en die heel geroutineerd de camera in kijken en die het allemaal maar durven.
Ik ergerde me vooral aan de collectieve blijdschap op de gezichten van al die VARA coryfeeen en hun (klein) kinderen die in het publiek zaten, waardoor er geen plaats meer was voor het ‘gewone’ publiek.
Ik ergerde me aan de politiek correcte teksten over onderwerpen die alleen de (volwassen) tekstschrijvers interesseren. En aan de welhaast perfecte mix van etnische achtergronden in het koor. Ik ergerde me aan de keurig ingestudeerde dansjes en aan het schijnbaar spontane feestje toen de aftiteling al liep.
Het had iets weg van een partijdag op het plein van de Hemelse Vrede: de strak geregisseerde parade; de partijbonzen op de eerste rij; de verplichte, unanieme vrolijkheid van de aanwezigen.
De omroep die zo graag te boek staat als kritisch en verschillig gaf zich bij dit jubileum over aan een devotie die je zelfs op de EO jongerendag zelden meer aantreft.
Ik denk dat ik daar zo’n last van had. Niets zo treurig als geregisseerde blijheid.
Mijn kinderen vonden het mooi. Ze willen misschien ook wel zanger worden, maar ze zijn lang niet brutaal genoeg voor Kinderen voor kinderen.
Gelukkig is er een troost: uit dertig jaar Kinderen voor kinderen is nog nooit een talent voortgekomen. Of je zou Frizzle Sizzle talentvol moeten noemen, maar dat is een definitiekwestie.
Ik begrijp wel waardoor dat komt. Autenthiek talent laat zich niet kneden. Het gaat geen oubollige liedjes zingen die geschreven zijn door oude mannen; het wil zelf schrijven. Het krijgt geen zang en dans en camera les, maar zoekt het zelf wel uit. Echt talent rommelt en valt en schaaft tot het uiteindelijk iets is. Zoals zo mooi bleek uit ‘Het uur van de wolf’ dat een uur daarna werd uitgezonden. Het ging over Roosbeef. Voor wie haar niet kent, een zangeres van twintig jaar die debuteerde met de prachtige CD: ‘Ze Willen Wel Je Hond Aaien, Maar Niet Met Je Praten’. Alleen die titel al verraadt meer echtheid en talent dan dertig jaar Kinderen voor kinderen bij elkaar.