Mijn kinderen stonden vandaag voor de deur spullen te verkopen ‘voor het goede doel en de DSB bank’.
Mijn dochters gingen op hun fiets de straat rond met borden waar het op stond en mijn zoontje zat mijn zijn vriend achter een omgedraaide verhuisdoos met daarop een pen; twee briefkaarten; een armband van paperclips en een lolly. En een geldbakje.
Het was mooi, koud weer, maar ze wilden absoluut niet naar binnen. Pas na een uur wachten, toen de buurvrouw voor 20 cent de armband had gekocht, kwamen ze thuis.
Ik vroeg ze waarom ze geld inzamelden en mijn dochter vertelde dat ze het zo zielig vond voor die mensen.
Dat is waar.
Zelf vond ik Dirk Scheringa het aandoenlijkst: die grote man die stad en land afreist om zijn bank te redden. Niemand geloofde er nog in; de minister niet; zijn voormalig concurenten niet (die lachten zich een kriek toen ze hem zagen rennen); de Nederlandse pers niet, maar hij bleef ‘60% kans zien’ om zijn bedrijf te redden. Prachtig. Het laatste nieuws is dat ook Lone Star is afgehaakt, maar nu is er altijd nog ‘plan B’.
Het is een soort Houdini act, maar waarschijnlijk zijn laatste, de fatale.
Misschien dat ik hem daarom ondanks alles toch sympathiek vind. Dat hij schofterige methodes gebruikte om aan zijn geld te komen is verkeerd, maar de overgave waarmee hij voor zijn bedrijf vecht is – althans voor mijn oordeel over hem - een verzachtende omstandigheid. Daarbij, ze deden het allemaal: Aegon, Delta Loyd, Nationale Nederlanden, Fortis, Centraal Beheer, etc.
Het mocht, dus deden ze het. Het zijn net kinderen.
Sinds bij ons het jeugdjournaal wordt gekeken, sijpelt deactualiteit door de kieren van het huis naar binnen. Waar het vroeger alleen maar ging over de cavia of ‘Buurman en buurman’, gaat het nu af en toe ook over Afghanistan, de nobelprijs voor Obama of over de kredietcrisis.
En over Michael Jackson.
Sinds deze zomer hoor ik weinig anders meer dan ‘Thriller’ en ‘Off the wall’.
‘Geptediepartissomti’ zingt mijn zoon (‘If you wanne be starting somethin’) en hij doet hem na, met zijn ene hand in zijn kruis en de andere in de lucht. Hij maakt ritmische danspasjes, zet zijn ene voet voor zijn andere, draait zijn hoofd met korte knikjes van links naar rechts en eindigt steevast met armen wijd, hoofd naar achteren.
Laatst heeft hij zelfs een show gegeven in de klas.
Vorige week ging het mis, toen hij iets te fanatiek ‘de draaikolk’ op de bank deed, zijn evenwicht verloor en naar beneden stortte.
De tandarts is nu bang dat de zenuw van zijn linkervoortand is afgestorven.
Maar ja, Michael Jackson had ook geen gemakkelijk leven.