De hartslag van de aarde

Afgelopen donderdag was de presentatie van ‘De hartslag van de aarde’. Ik had ongeveer honderd man uitgenodigd waarvan de helft ook daadwerkelijk was gekomen. Geen duur etablissement; geen dure hapjes; geen BN-er om het boek in ontvangst te nemen, maar gewoon bitterballen en bier op de bovenste verdieping van de uitgeverij om samen met mijn familie en vrienden te vieren dat het werk gedaan is. Een beetje als de vrijdagmiddag borrel na afloop van een week hard werken.
Mijn onvolprezen redacteur hield een geweldige speech onder andere over het Jeckyll and Hyde syndroom waaraan ik zou lijden. Ik moest bekennen dat ik het nooit gelezen had (al zei ik dat niet), maar ik begreep de strekking: het was mijn redacteur opgevallen dat mijn romanpersonages gedurende het schrijfproces steeds minder extreem werden. Wat, zo vroeg ze zich af, zegt dat over de auteur? Hoe extreem is hij eigenlijk onder de oppervlakte?
In dat kader had ik me voorgenomen om flink te gaan drinken, temeer de kinderen onder de pannen waren en mijn vriendin en ik die avond in een hotel honderd meter verderop sliepen, maar ineens bleek dat ik na de presentatie nog naar ‘Met het oog op morgen’ moest. Derhalve beperkte ik me tot het innemen van een paar glazen wijn direct bij het begin van de presentatie omdat dat altijd iets ongemakkelijks heeft: te weinig mensen in een te grote ruimte. Vanaf acht uur geen druppel meer gedronken en uiteindelijk om half elf met de taxi naar een uitgestorven Mediacentrum in Hilversum waar ik geinterviewd werd door Lucella Carasso.
Daarna terug naar het hotel waar ik de slaap niet kon vatten door alle opwinding en door het feit dat de liftschacht zich ongeveer in onze kamer bevond en er, zo bleek, best veel mensen hun bed pas middenin de nacht opzoeken. Vooral hardsprekende Engelsen.
De volgende morgen weer naar huis en me gedurende de dag enigszins verbaasd over het feit dat de telefoon niet roodgloeiend stond. Ergens heb je toch de naieve hoop dat iedereen die bij de presentatie was die nacht het boek in een ruk uitleest.
Zaterdagochtend opnieuw naar een vrijwel uitgestorven Mediacentrum waar ik werd geinterviewd door Mieke van der Weij in de TROS nieuwsshow. Het was een leuk gesprek al merkte ik, toen ik het terug hoorde, dat het meer een monoloog was. Zo kort als de zinnen in mijn boek zijn, zo lang zijn ze als iemand mij een vraag stelt.
Tot slot nog dit: de eerste tien lezers die een mailtje sturen naar agreven@uitgeverijcontact.nl ontvangen een gratis exemplaar van ‘De hartslag van de aarde’. Met als bedoeling dat je er na lezing en welbevinden reclame voor maakt. Want mijn uitgever is natuurlijk ook een beetje Jeckyl and Hyde.