Linda

Net als Joris Luyendijk in verwarring over wat ik van de zomergastavond met Linda de Mol moest denken.
Eerst dacht ik dat het de grote Linda show zou worden: fragment van haar vader, fragment van haarzelf, fragment van haar huis.
Daarna kwamen er andere, betere fragmenten, maar ook toen leek het me allemaal erg doelbewust geproduceerd: fragment Michael More (ik ben ook kritisch); fragment dementie (ik ben betrokken); fragment documentaire plastische chirurgie (mijn botox valt in het niet bij wat ze in Amerika doen).
Eigenlijk is Linda de archetypische Nederlandse ster: ze raakt alles even aan. Een vleugje humor, een snufje leed, een beetje maatschappijkritiek. Het is allemaal goed, aan alles is gedacht, alles wordt even aangeroerd en als het te diep gaat komt het volgende onderwerp.
Zoals in de Amerikaanse ziekenhuisserie ER: zodra er een pijnlijk gesprek plaatsvindt tussen twee mensen en het hoge woord is er uit wordt er weer een gewonde binnengereden en rent iedereen weg. Nooit zie je hoe iemand onhandig wegloopt, nooit kijk je naar een te lange pijnijke stilte, nooit zie je een onbeholpen einde van een gesprek.
Alleen toen het over haar broer ging kreeg je een glimp te zien van wat zich onder het oppervlak bevond. Dat was interessant.
Verder liet Linda zich niet kennen en speelde ze het gewone meisje nextdoor.
Vind het altijd zo’n rare gewaarwording om intelligente mensen te zien die bewust doen of ze niet slim zijn. Die geforceerd gewoon zijn.
Overigens denk ik wel dat ze gelijk heeft met de constatering dat ze niet meer weet hoe het is om het achterste van haar tong te laten zien; ze is al zolang publiek bezit. Op een moment zei dat een voordeel van beroemd zijn was dat er voor haar deuren geopend worden die voor anderen gesloten blijven. Dat moet ook het geval geweest zijn bij Zomergasten. Een goede redacteur had na twee voorbesprekingen toch moeten zeggen: ‘Dit is geen geschikte gast voor ons programma.’
Maar ook de VPRO zal verlekkerd hebben gedacht aan de kijkcijfers.
Wat was de lijn van de fragmenten? Waarom koos ze deze uit? Wat wilde ze ermee zeggen? Het bleef allemaal onduidelijk.
Al met al is mijn conclusie dat ze het heel goed deed, alleen in het verkeerde programma zat.
Overigens sloot ze de avond prachtig af met John Mayor’s ‘Daughters’. Wat een geweldig nummer is dat toch: sober, eerlijk, echt.