SP (deel 2), Iggy Pop en interviewers

Ik wil nog even terug komen op mijn stukje van twee weken geleden over de SP. Ik heb de gedachte die ik daar aan het einde ventileerde -namelijk dat het voor die partij belangrijk is dat Nederland niet te rijk wordt- nog wat verder uitgewerkt.
Mensen die op Marijnissen stemmen bevinden zich volgens mij voor het overgrote deel aan de onderkant van de samenleving (dat geldt in mindere mate ook voor de PvdA). Het is dus in zijn belang dat mensen niet al te welvarend worden, want wie het goed gaat stemt geen SP (een enkele multimiljonair zoals Jan Mulder of Harry de Winter daargelaten. Maar die hebben zoveel geld dat ze, zelfs als het hele partijprogramma van de SP zou worden uitgevoerd, nog multimiljonair zijn. Ik vraag me trouwens af of Mulder de helft van zijn Postbankreclame-inkomsten in de partijkas van de SP stort). Wat ik wil zeggen is dat het voor Marijnissen van groot belang is dat er (kans)arme mensen zijn, anders verliest hij zetels.
Hoe doet hij dat? Door veel, heel veel geld uit te geven. De bijstand gaat tien procent omhoog; mensen die uit de WAO zijn gezet worden herkeurd en mogen weer een uitkering; de aanvullende beurs voor studenten ‘wordt flink verhoogd’, enz. (zie voor een volledig overzicht mijn weblog van twee weken geleden). Dat levert enorme schulden op en na een paar jaar moet er vanzelf weer flink bezuinigd worden. En wie raakt dat het eerst? ....
Ik denk dat (kans)armen beter af zijn met de VVD. Die partij heeft er het het meeste belang bij dat iedereen welvarend is, want dan worden ze vanzelf de grootste partij.
Nou ja.
Zat net te kijken naar het programma ‘Wereldgasten’ met Iggy Pop. Verbazingwekkend helder van geest ondanks alle troep die hij decennialang in neus en armen heeft gepropt. Goed interview ook van Leon Verdonschot: sympathiek maar niet dweperig; vriendelijk lachend maar met een zekere afstandelijkheid. Vorige week interviewde Joyce Roodnat regisseur David Lynch, maar dat werd niks want de bewondering droop er zo vanaf dat Lynch er helemaal ongemakkelijk van werd en van de weeromstuit heel ongeinspireerde antwoorden gaf. Net als, jaren geleden, het interview van Sonja Barend met Mick Jagger ook hopeloos mislukte omdat ze als een groupie van zestien vragen stelde als: ‘Hoe schrijf je nou een liedje’. Het verveelde Jagger zo dat hij tijdens de eindtune van het programma (Barend & Witteman) al opstond en uit beeld liep.
De interviewcultuur in Nederland is gebaat bij mensen als Verdonschot en bijvoorbeeld Rob Trip. Mensen die sympathiek zijn, maar daarom niet minder kritisch. Ik heb het wel gehad met de ‘harde’ school van interviewers. Bij Barend en Van Dorp wist je van tevoren altijd precies hoe ze hun gasten tegemoet gingen treden: een politicus werd zo hard en onbeschoft mogelijk aangepakt (zodat hij/zij nog meer dan al het geval was bleef steken in obligate antwoorden); een kunstenaar (schrijver, cabaretier, schilder) werd nooit een kritische vraag gesteld en een lekker wijf werd overspoeld met empathie (lees: versierd). Was een mooie vrouw tegelijkertijd politicus (Hirsi Ali) dan waren ze in verwarring.
Niet te dweperig, niet te hard; niet te kritiekloos, niet te onbeschoft. Ergens in het midden. Het gaat niet om jou (de interviewer), maar om de gast.
Mmmm, dit idee ook nog maar eens uitwerken.