In de Vinexlokatie Vathorst, Amersfoort, strandt een op de
twee huwelijken na de geboorte van hun eerste kind.
Een wethouder van de Christenunie wil stelletjes die op het
punt staan te scheiden een gratis cursus relatietherapie aanbieden.
Daar is hier en daar wat meesmuilend over gedaan, maar ik
vind het wel een sympathiek en zinvol idee. Ik vind dat in dezelfde categorie
als het aanbieden van een prenatale test op Down syndroom: het hoeft niet, maar
het kan wel. Daar lijkt me niks mis mee.
Over die prenatale test gesproken:
misschien is het idee van een test vooraf, wel zinvoller dan een
relatietherapie als het kwaad al geschied is.
Misschien zouden jonge stellen beter een preconceptietest
kunnen doen: een test om te zien of ze wel enig idee hebben wat het ouderschap
inhoudt.
Met vragen als:
Het is twaalf uur ’s nachts. Uw baby ligt al drie uur te
huilen. Wat doet u?
a U doet oordoppen in
b U scheldt uw partner uit
c U pakt uw kind uit de wieg en schudt het zo lang door elkaar
tot het stil is
Dat er veel mensen scheiden in Vathorst is niet zo
verwonderlijk. Dat je bereid bent om drieenhalve ton neer te tellen voor een
nieuwbouwwoningkje met plastic opdekdeuren, lamelparket op de vloer en een
kookeiland waarvoor helemaal geen plaats is, en een tuintje dat minder privacy
biedt dan een gemiddelde staplaats op een camping in Rosas, zegt wel iets over het
gebrek aan realiteitszin van die jonge stelletjes.
Maar er is volgens mij nog een andere oorzaak: uit onderzoek
blijkt al jaren dat Nederlandse kinderen de gelukkigste zijn ter wereld. Wat
daar nooit bij wordt verteld is dat het percentage twintigers dat in therapie
is ook tot het hoogste van de wereld behoort.
Omdat ze in hun jeugd alles mochten en alleen leuke dingen
deden, hebben ze nooit geleerd om door te zetten als het tegen zit. En dat is
nou juist wat je nodig hebt in een gezin met kleine kinderen:
doorzettingsvermogen. Want het zit per definitie tegen.
Een baby hebben is nml 22 uur per dag verschrikkelijk. Het
is keihard werken, het is drie uur slaap per nacht, het is maanden zonder sex
en hopen dat je ooit, als ze vier of vijf jaar oud zijn en hele dagen naar
school gaan, weer een keer tijd voor jezelf hebt.
Het is je kapot ergeren aan je partner die vadsig op de bank
hangt terwijl je je uitslooft, daar komt die naam waarschijnlijk ook vandaan:
Vadhorst.
Het is de constante geur van volle luiers die door het
energiebesparende luchtrecyclingsysteem van je Label A woning in elk vertrek
wordt verspreid.
Het is de valse idylle die je op moet houden op Facebook en
bij de creche, waar je kind vier ochtenden per week naartoe gaat en waar jullie
stress over hebben omdat je het eigenlijk niet kan betalen, ja, dat kan wel,
maar dan moet zij stoppen met yoga, en hij met voetbal en dan heb je helemáál niks
meer voor jezelf.
En dan moeten jouw kinderen natuurlijk ook weer de
gelukkigste van Europa worden, dus mogen ze niets te kort komen en moeten ze
het vooral steeds maar leuk hebben.
Dat is de ziekte van deze tijd: dat iedereen het altijd maar leuk moet hebben.
Laten we beginnen met te accepteren dat het leven soms leuk
is, en soms niet en heel vaak iets ertussenin.
Dat scheelt een hoop echtscheidingen.