Ik bracht vanochtend mijn dochter naar het station. Ze ging met de klas naar Parijs. Met de
Thalys.
Terwijl ik haar uitzwaaide zag ik beelden voor me van
gemaskerde mannen met kalashnikovs en ik moest denken aan de tijd dat ik
studeerde in Groningen en eens per maand de trein nam vanuit Den Bosch. Steeds
als we in de buurt van Beilen kwamen en de trein afremde voor die grote bocht
sloeg de angst toe. De enkele keer dat
de trein helemaal tot stilstand kwam, wist ik het zeker: we zijn
gekaapt.
De terreurbeweging RMS bestond uit jonge Molukkers die, zeer
terecht, teleurgesteld waren in hoe Nederland hun en hun ouders had behandeld.
Zij vonden dat Nederland haar belofte na moest komen, namelijk een eigen staat
op het eiland Ambon. Toen duidelijk werd dat dat niet ging gebeuren zochten zij
hun heil in geweld.
Terreurgroepen proberen iets vast te houden wat aan het
wegglijden is. Ze voeren een achterhoede gevecht, want uiteindelijk worden ze
ingehaald door de veranderingen waartegen ze zich verzetten.
Of het nou gaat om de IRA, de ETA, de RAF, de FARC of IS.
Hoe heilig het doel ook: het vergaat ze zoals het alles vergaat
in het leven: eerst is er de opkomst, dan de bloei, het verval en soms de wedergeboorte.
Het jammere is alleen dat je ze op het verkeerde moment kan
treffen.
Ik appte mijn dochter dat ze het beste onder de bank kon
duiken, mocht er iemand met een pistool gaan zwaaien.
Op mijn kantoor las ik over een interview met Felix Rottenberg waarin hij uithaalt naar
partijleider Samsom.
Ook een duidelijk symptoom van verval: mensen gaan elkaar in
het openbaar de schuld geven.
De Partij van de arbeid gaat ten onder aan haar eigen
succes. De arbeider is geemancipeerd, er is een minimumloon, een
ziektekostenverzekering, kinderarbeid is afgeschaft.
Wat heeft het nu nog voor zin om PvdA te stemmen?
Ik vind dat Samsom en in zijn kielzog Dijsselbloem en
Asscher dat goed hebben aangevoeld: zij willen de partij veranderen. Ik vond
het moedig dat ze besloten samen te werken met de gezworen vijand, de VVD, en
niet bleven hangen in principes.
Rottenberg wil terug naar vroeger, naar het socialisme van
de jaren vijftig/zestig, de onaantastbare dogma’s en is daarmee in feite
reactionair. Net als Hans Spekman.
Ze weigeren te aanvaarden dat de wereld veranderd is.
Michael Gorbatsjov heeft daar iets moois over gezegd: ‘Ik
geloof dat slechts hij in gevaar is die niet reageert op het leven.’
Bij het Nederlands elftal zie je hetzelfde.
Ook hier lopen allerlei Rottenbergs rond die vinden dat
Nederland altijd aanvallend moet spelen, ongeacht de kwaliteit van de eigen
spelers of die van de tegenstander.
Maar de wereld is veranderd. De gouden generatie wordt oud;
de nieuwe is er nog niet klaar voor. Zo gaat dat nou eenmaal. Niks om je over
op te winden, hoogstens een reden om met melancholie terug te denken aan de
vorige twee WK’s. En je ziel in leidzaamheid bezitten: op een dag gaan we weer
winnen. We zijn aanbeland in de stilte tussen twee delen, de stilte tussen het
adagio en het andante.
Teleurgestelde fans van het Nederlands elftal raad ik aan voorlopig
even een andere sport te kiezen: atletiek of wielrennen.
Sowieso is enig opportunisme als fan van wel handig.
Feitelijk moet je doen wat beurshandelaren doen: instappen als er nog groei in
zit, uitstappen vlak voor het voorbij is. Rucksichtlos zijn.
Verval zie je ook bij U2 dat vanavond optreedt in Amsterdam.
Of, vooral bij Bono wiens Messiaanse imago aan slijtage onderhevig is. Weer die
preek, weer dat beroep op solidariteit dat ongeloofwaardiger klinkt met elk
miljoen aan ontweken belasting.
Maar ook nu weer: geen reden om boos te worden, of
teleurgesteld te zijn. Reden om hun muziek nog eens op te zetten: Still haven’t
found what I’m looking for; In the name of love, Vertigo.
En ook geen reden om ze helemaal af te schrijven. Soms lukt
het mensen om zichzelf opnieuw uit te vinden. David Bowie kwam anderhalf jaar
geleden nog met een prachtig album terug na tientallen jaren van creatieve
stilstand.
Freek de Jonge’s laatste programma was retegoed.
Toen ik alle kranten gelezen had, de was in de machine had
gestopt, het huis had opgeruimd, de ramen open en dicht had gedaan, kreeg ik
een appje van mijn dochter: ze was veilig in de jeugdherberg aangekomen.
Morgen gaat ze naar de Eiffeltoren. Het wordt daar goed
bewaakt, heb ik gehoord.