Zaterdag ging ik met mijn zoon (10) naar Paul mcCartney in Ahoy. Het was zijn eerste popconcert en hij was er al dagen mee bezig. ‘Moet jij huilen als je hem ziet?’, wilde hij weten. En: ‘Heeft hij bodyguards?’; ‘Komt ie met z’n helikopter?’
Toen we er om zes uur waren stond er een rij van honderd meter op het plein voor de ingang. Even zonk mij de moed in de schoenen; dit soort ongemak is de reden dat ik bijna nooit naar concerten ga.
Gelukkig had Jacob nergens last van. ‘Dan kunnen we zo een handtekening vragen als hij aan komt lopen’, zei hij.
Ik zei dat hij al binnen was of dat hij anders de achteringang wel nam.
Daar geloofde hij niks van en dus bleef hij de hele tijd om zich heen kijken om te zien of hij ergens een limousine zag. Hoop maakt wachten een stuk lichter.
Toen we uiteindelijk binnen waren, de eerste ring van Ahoy opliepen en de mensenmassa beneden ons heen zagen werd hij stil. Ik ook. Alleen al die aanblik is de moeite van het gaan meer dan waard.
‘Waar gaat hij nou optreden?’, vroeg hij na een tijdje.
Ik wees naar het podium, ongeveer veertig meter verderop.
Even was hij uit het veld geslagen. ‘Maar dan zie je hem niet.’
Ik wees op de enorme projectieschermen die aan weerszijden van het podium hingen.
Even later begon een half uur durende videocollage over sir Paul. Hij is niet de meest bescheiden man op aarde, maar in zijn geval vind ik dat niet erg. Een paar mensen hebben zoveel prachtigs gemaakt dat de rest er niet meer toe doet. Ook niet dat ze ‘Mull of Kintyre’ hebben gemaakt.
Toen mcCartney opkwam was Jacob zo onder de indruk dat hij vergat te klappen. Ademloos keek hij hoe Paul 'Goejeafond' zei en 'Hello Goodbye' inzette. Ademloos bleef hij drie uur lang kijken.
McCartney zong ongeveer dertig liedjes; het ene nog mooier dan het andere; bijna allemaal nummer één hits. Bizar om je te realiseren welke hits hij níet had gezongen; dat zijn er nog veel meer.
Toen het om half twaalf klaar was had Jacob niet één keer gegaapt.
In de file op de parkeerplaats bleef hij alert op de achteruitgang; pas toen we op de A 13 reden viel hij in slaap. Ik denk dat hij droomde van helikopters en limousines.