Er was een bijeenkomst van alle (oud) Comedytrainleden om te brainstormen over de grote avond die op 25 oktober in de stadsschouwburg plaats vindt ter gelegenheid van het twintigjarig bestaan.
Ik zag er een beetje tegenop, zoals ik tegen alle bijeenkomsten, borrels, boekpresentaties en recepties opzie, zeker als ik mensen heel lang niet gezien heb. Ik ben altijd bang dat ik binnen een half uur alleen aan de bar sta omdat iedereen liever met elkaar praat dan met mij. Het is een onberedeneerde verlegenheid die mij er vaak van weerhoudt erop uit te gaan, maar ik heb me voorgenomen om dit jaar elke uitnodiging die ik krijg aan te nemen. Niet alleen omdat ik vind dat ik wat meer moet ‘netwerken’, maar ook omdat het bijna altijd heel leuk blijkt te zijn.
Zo ook deze keer.
Vrijwel de hele oude garde was er: Raoul Heertje, Bas Grevelink, John Jones, Pieter Bouwman, Lenette van Dongen, Owen Schumacher, Hans Sibbel. En er was veel bij te praten want de vorige keer dat ik ze zag, was ter gelegenheid van het vijftienjarig jubileum.
Comedytrain is in meerdere opzichten een buitengewoon gezelschap: ik was, geloof ik, het derde lid van de groep en maakte dus de eerste, roerige jaren mee waarin nog niemand van het fenomeen Stand-up comedy gehoord had en waarin we in cafees soms bijna letterlijk moesten vechten om de aandacht. Sinds ik er niet meer speel zijn er tientallen nieuwe comedians gekomen en gegaan, maar je blijft er voor altijd bijhoren en ik kan niet anders zeggen dat ik me er bij binnenkomst ook meteen weer thuis voelde. Het is altijd fijn als je het gevoel hebt dat men blij is je weer te zien.
Wat ook buitengewoon is, is dat comedytrain het enige niet gesubsidieerde multiculturele gezelschap is dat ik ken. Blanken, zwarten, Joden, Moslims, Christenen, homo’s, academici, drop outs; in comedytrain gaat het moeiteloos samen. De reden dat het in prachtwijken ondanks talloze projecten maar niet lukt om mensen met elkaar te laten integreren en hier wel is volgens mij heel eenvoudig: het moet uit vrije wil gebeuren. Je kan het niet opleggen. Iedereen die lid wil worden van Comedytrain wil hetzelfde, namelijk op een podium staan en grappen maken. En dan doen de verschillen er niet meer toe.
Artistiek leider Jan Jaap van de Wal hield een betoog over twintig jaar Comedytrain en eindigde met het idee de groep op te heffen omdat alle doelen bereikt waren en het inmiddels een gemakzuchtig gezelschap dreigt te worden. Daarna gingen we brainstormen over de jubileumavond wat een hele uitdaging was met vijfenveertig comedians die zichzelf graag horen spreken. Dat wil zeggen, diegene die het aandurven, want je moet in zo’n gezelschap sterk in je schoenen staan wil je wat durven zeggen. Voor je het weet maakt iemand een grap over je.
Zelfverzekerd door een glanzende carriere of juist onverschillig geworden voor hoon en spot door het ontbreken daarvan, voerde vooral de oude garde het woord. Of, zoals in mijn geval, opgelucht dat ik niet binnen een half uur alleen aan de bar stond.
Overigens had ik niet het idee dat we erg constructief bezig waren want ook na een uur brainstormen was mij in het geheel niet duidelijk wat er 25 oktober gaat gebeuren. Hoe dan ook, het jubileum is al geslaagd.