Gisteren waren de opnames van de Grote Geschiedenis Quiz (NPS).
Omdat ik niet door het ijs wilde zakken had ik vorige week nog het ‘Klein Cultureel woordenboek van de Nederlandse geschiedenis’ aangeschaft en in de avonduren gelezen. Dus wist ik weer dat in 15 68 de Tachtigjarige oorlog was begonnen; dat in 1648 de Vrede van Munster werd gesloten: ik wist weer dat de Republiek in 1795 ophield te bestaan omdat toen Napoleon langs kwam en dat in 1813 het koninkrijk begon.
Het werd allemaal (uiteraard) niet gevraagd.
Het stomme is dat ik me tijdens het inlezen ook wel realiseerde dat ze niet naar dit soort grote gebeurtenissen vragen, maar altijd naar ‘kleine’ feitjes. En juist die feitjes kan ik niet onthouden.
Ik zat in het team der ‘prominenten’ naast ‘Goedemorgen Nederland’ presentatrice Mireille van Markus; achter mij zat thrillerschrijver Rene Appel; daarnaast zat ‘Meid van Haram’ Soundos el Ahmadi . In het geheel waren we met z’n tienen en we namen het op tegen tien ‘gewone’ Nederlanders die zich middels een voorronde hadden weten te kwalificeren. Met andere woorden: zij wisten veel meer dan wij.
Ik begon goed. Van de eerste vier vragen wist ik er drie. Het viel eigenlijk best mee, vond ik. Heel even flitste door mijn hoofd dat ik misschien de tweede ronde wel zou kunnen bereiken. Maar toen ging het mis. Van vraag vijf, zes en zeven had ik geen flauw idee. Ik gokte drie keer antwoord c maar omdat het alledrie de keren fout was, besloot ik bij vraag acht toch maar eens antwoord b te proberen. Uiteraard was het goede antwoord toen c. Daarna verloor ik mijn zelfvertrouwen en ging het verder bergafwaarts.
Omdat vraag acht een soort strikvraag was (het minst voor de hand liggende antwoord was goed) besloot ik bij vraag negen ook voor het bizarste antwoord te kiezen, wat (uiteraard) fout was. Bij vraag tien hoorde ik al nauwelijks meer wat Joost Karhof zei; bij vraag elf dansten de letters op het scherm voor mijn ogen en bij vraag twaalf was ik dolblij dat het was afgelopen.
Ik realiseerde me dat ik van de negen vragen die ik niet wist er niet een goed had gegokt, wat statistisch gezien erg onwaarschijnlijk is. Knap werk dus eigenlijk.
Na de eerste ronde gingen de drie besten van elk team door naar de tweede ronde en dienden wij als levend decor. Het frustrerende was dat ik bijna alle vragen uit de tweede ronde wel wist, maar omdat ik daar dus niet meer in zat moest ik mijn mond houden. Ik fluisterde de antwoorden wel steeds in het oor van mijn buurvrouw (inmiddels ook decorstuk) wat ik een beetje zielig vond van mezelf, maar mijn zelfbeeld was inmiddels zo laag dat het allemaal niet meer uitmaakte.
Na afloop kregen alle deelnemers een jaarabonnement op het Historisch Nieuwsblad, dat ongetwijfeld weer vol staat met feitjes die ik toch niet kan onthouden.