Vaak is het goed om er bovenop te zitten. Soms is het beter om op afstand te blijven.
Vanochtend werden er twee peuters en een peuterleidster vermoord in een kinderdagverblijf in Sint-Gillis door een man met een wit geschminkt gezicht.
Uit betrouwbare bron weet ik dat de halve wereldpers was uitgelopen om beelden te schieten en om gasten te regelen voor actualiteitenprogramma’s. Sint-Gillis was vandaag even het centrum van de wereld.
Iedereen is terecht geschokt dat kleine kinderen, de allerzwaksten, vermoord zijn. Maar waarom is niemand geschokt dat mensen, op hun allerzwakste moment, namelijk vlak nadat ze hebben gehoord dat hun kind of het vriendje van hun kind is vermoord, worden gefilmd?
Waarom vinden journalisten dat ze het recht hebben om mensen in het diepst van hun verdriet lastig te vallen en te filmen?
En welk doel dient het eigenlijk?
Waarheidsvinding, schijnt het doel van de journalistiek te zijn. Natuurlijk, als het een politiek schandaal betreft, als de journalist een doofpot vermoedt, als er zaken van algemeen belang op het spel staan, moet een journalist proberen de onderste steen boven te krijgen. Maar wat is er aan waarheidsvinding te doen in Sint-Gillis?
De enige waarheid is dat het afschuwelijk is. Er is geen complot, er is geen doofpot, er is geen verborgen waarheid. En als die er is, dan kan die wachten: de dader is gepakt, de kinderen zijn dood, de politie is aan het werk.
Er is echt geen waarheid te vinden in beelden van huilende moeders; er is echt niets te winnen in een gesprek met een inderhaast opgetrommelde forensisch psycholoog die net als wij slechts weet dat de dader een wit geschminkt gezicht had (NOVA).
De enige reden voor de gretigheid van de pers is, vrees ik, dat ze uit is op sensatie en, vooral, dat de collega's van de andere programma's het ook doen.
Het is jammer dat niet een redactie zich verzet heeft en zich heeft beperkt tot een enkele mededeling. Ik ben heus in staat de gruwelijke werkelijkheid er bij te denken.
Het is jammer dat er niet een programma zo ‘conservatief’ was om de mensen daar met rust te laten? Conservatief is niet altijd slecht, kijk maar naar de Rabobank.
Op 13 maart 1996 zat ik in het congresgebouw in Den Haag bij een optreden van Tori Amos. Die dag waren er in Dunblade, Schotland, 16 leerlingen vermoord door een psychopaat. Ze begon het optreden met de volgende woorden: ‘Ik geloof dat zieltjes van overleden kinderen een plek op aarde nodig hebben om te dansen. Dus ik speel vanavond voor hun in de hoop dat ze komen dansen.’
Dat was meer dan genoeg, ik dacht de hele avond aan die kinderen.