Ik begreep vorige week pas hoe de bankwereld in elkaar zit.
In de Verenigde Staten was Lehman Brothers omgevallen door jarenlang mismanagement en hebzucht van de top maar dat weerhield andere banken er niet van ‘het talent’ onder de ontslagen managers van de failliete bank weg te kopen. Hun bonussen, die vaak tien miljoen euro per jaar bedragen, werden als eerste veilig gesteld.
Met andere woorden: de mannetjes die het meest hun best hebben gedaan om hun bank naar het faillissement te helpen en die al jaren in Porsches en Ferrari’s rondrijden hoeven niet te vrezen.
Opportunisme, noem je dat met een vriendelijk woord. Obsceen, kan je ook zeggen.
Net zoals het reddingsplan van de Amerikaanse regering in feite de foute mensen beloond. Juist de mannetjes die de afgelopen jaren alleen maar aan zichzelf hebben gedacht en die zichzelf met enorme bedragen verrijkt hebben worden gered.
‘Ja maar als je dit niet doet stort alles in elkaar’, werd zo’n mannetje in de krant geciteerd.
Dat is precies hoe opportunisme werkt: je helpt de boel de vernieling in en staande op de rokende puinhopen zeg je: ‘Ik moest maar weer eens opstappen.’
Opportunisme is het ontbreken van elk verantwoordelijkheidsgevoel; daar willen zijn waar het leuk is en anders vertrekken.
Opportunisme is het onbreken van ieder besef van realiteit. Voor de goede orde: een manager met een bonus van tien miljoen euro verdient alleen al aan die bonus tweehondervijftig keer zoveel als de onderwijzer die mijn zoontje les geeft. Nou wil ik geloven dat hij hard werkt en over veel geld beslist, maar ik blijf een goede onderwijzer een stuk belangrijker vinden dan iemand die goed (foute) leningen kan verkopen.
En het gaat niet alleen om de top. De logica is volstrekt zoek als ook een middelmatig manager bij een bank tien of twintig keer zoveel verdient als een verpleegster.
Maar het probleem met mannetjes is dat ze het gewoon vinden en dat hun baas ook een mannetje is en dat zijn collega bij de andere bank ook een mannetje is. Bijna iedereen die succesvol is en veel geld verdiend verliest de realiteit uit het oog.
Het is aan de onderwijzers, de verplegers en aan al die mensen die een beroep hebben dat er wel toe doet om zich niet af te laten leiden en door te gaan met waar ze mee bezig zijn. Waar zouden we zonder hun zijn?