In 1988 verscheen Scorsese’s film, ‘The last temptation of Christ’.
De film toont Christus als een normaal mens die bloot staat aan allerlei soorten van verleiding. Hij twijfelt, hij is angstig, gedeprimeerd en hij kent lustgevoelens. Er zit zelfs een scene in waarbij Jesus en Maria de liefde bedrijven.
Streng christelijke leiders, vooral in de Verenigde Staten, kraakten de film nog voor hij uit was. Vooral de scene waarin Jesus van het kruis stapt omdat een engel hem zegt dat hij niet de Messias is, waarna hij een gewoon leven begint, trouwt en kinderen krijgt, zorgde voor een reeks hel en verdoemenis-preken in orthodoxe kerken.
Een Franse, katholiek fundamentalistische groep gooide als protest molotov-cocktails in een Parijse bioscoop waardoor dertien mensen gewond raakten.
Ook zij hadden de film niet gezien.
In een aantal landen was de film jarenlang verboden. Daar kon dus niemand de film zien.
In datzelfde jaar verscheen ‘The satanic Verses’ van Salman Rushdie. De protesten van orthodox islamitische leiders – waarvan de meesten het boek niet gelezen hadden - waren zo mogelijk nog feller dan die van hun Christelijke collega’s; Khomeini vaardigde een decreet uit om Rushdie te vermoorden.
In een poging de onrust te sussen suggereerde premier Lubbers dat de vertaling van het boek – dat hij nog niet gelezen had - wellicht verboden zou kunnen worden als er sprake zou zijn van ‘smalende godslastering’.
Minister van staat Van den Broek toont zich een bekwaam leerling van hem door vandaag in de Volkskrant voor te stellen de W-film door de rechter te laten verbieden. Hij heeft hem ook nog niet gezien.
Misschien is het interessant om te kijken hoe het Rushdie’s boek en Scorseses film is vergaan. De duivelsverzen is in Nederland aan de dertiende druk toe, Rushdie leeft en ‘The last temptation of Christ’ wordt inmiddels door vrijwel alle orthodox christelijke groeperingen geaccepteerd als interessante kijk op het leven van Christus.