Het gaat bij verkiezingen niet om argumenten maar om alles eromheen.
Tofik Dibi zal nooit leider van Groenlinks worden: zijn schouders staan te ver naar voren en hij beweegt teveel. Hij ziet eruit als een jongetje van dertien dat een liedje moet zingen voor de vriendinnen van zijn moeder op haar verjaardag.
Mona Keijzer daarentegen zit kaarsrecht en beweegt nauwelijks. Je moet maar eens opletten; gisteren bij Knevel en van den Brink heeft ze maar drie keer bewogen. Dat is ijzersterk. Ook als ze niet aan het woord was, domineerde ze de tafel, enkel en alleen door haar houding.
Sybrand van Haersma Buma staat ook goed, rustig. Hij beweegt meer dan Keijzer, maar zijn bewegingen zijn gecontroleerd. Niet zoals bij Tofik bij wie je steeds bang bent dat hij een glas water omstoot.
Balkenende bewoog ook niet goed: te houterig. Een oom die je je baby liever niet in handen geeft als hij op kraamvisite is.
Obama vertrouw je dat wel toe; Merkel ook; Sarkozy niet.
Misschien is dat wel de onderliggende vraag die de keuze voor een leider bepaalt: mag hij of zij mijn baby vasthouden.
De argumenten komen later wel.
